KVKK m. 17/2 ile mukayeseli olarak kişisel verileri yok etmeme suçuna (TCK m. 138'e) dair hukuki problemlerin değerlendirilmesi

Abstract

Kisisel verileri yok etmeme sucu, 5237 sayili Türk Ceza Kanunu’nun (TCK) “Özel Hükümler” kitabinin “Kisilere Karsi Suclar” baslikli kisminin “Özel Hayata ve Hayatin Gizli Alanina Karsi Suclar” bölümünde, 138. maddede düzenlenmistir. Buna ek olarak Kisisel Verilerin Korunmasi Kanunu’nun (KVKK’nin) 7. maddesinde kisisel verilerin silinmesi, yok edilmesi veya anonim hale getirilmesine dair kanuni bir yükümlülük öngörülmüstür. Bu yükümlülüge aykirilik ayni Kanun’un 17. maddesinin 2. fikrasinda suc addedilmis ve bunlarin TCK m. 138’e yapilan atif ile cezalandirilacagi ifade edilmistir. TCK m. 138 ile KVKK m. 17/2 arasindaki iliskinin mahiyetinin tespiti, bu calismanin amaclarindan biridir. Ayrica gerek iki düzenleme arasindaki iliskiden gerek münhasiran TCK m. 138’den kaynaklanan hukuki problemler üzerinde hususi olarak durulmaktadir. Bilhassa sucla korunan hukuki deger ve bunun uzantisi olarak magdur ve riza meselesi hakkinda tespitler yapilmaktadir. Bu istikamette calismanin diger amaci, dogrudan söz konusu problemler özelindeki degerlendirmeler ile doktrindeki tartismalara katki sunmaktir.

The crime of failing to destroy personal data is regulated in Article 138 of the Turkish Criminal Code Law No. 5237 (TCC), in the section titled “Crimes against Private Life and Confidentiality of Life” of the section titled “Crimes against Persons” of the book titled “Special Provisions”. In addition, Article 7 of the Personal Data Protection Code (PDPC) stipulates a legal obligation to delete, erase or anonymise personal data (storage limitation principle). Violation of this obligation is criminalised in paragraph 2 of Article 17 of the same Code and it is stated that such violations shall be punished with a reference to Article 138 of the TCC. Determining the nature of the relationship between Article 138 of the TCC and Article 17/2 of the PDPC is one of the aims of this study. In addition, legal problems arising both from the relationship between the two regulations and exclusively from Article 138 of the TCC are emphasised. In particular, determinations are made regarding the legal value protected by the offence and, as an extension of this, the issue of victim and consent. In this respect, the other aim of the study is to contribute to the discussions in the doctrine with the evaluations directly related to these problems.